Op vrijdagochtend heb ik weer met mijn collega Laura afgesproken bij de Rijsserberg. We zitten allebei nog in de auto op de parkeerplaats, terwijl de regen met bakken uit de lucht komt. Een blik op buienradar leert dat het alleen nog maar erger wordt, dus dan zit er maar één ding op. Afblazen? Nee natuurlijk niet, gelijk gaan!
Eenmaal naast de auto lijkt het nog best mee te vallen en we gaan snel op weg. Vandaag moet een rustig rondje worden van 5 tot 7 km, alleen maar even loslopen. Ik heb een route van iets meer dan 5 km in mijn hoofd.
We beginnen vandaag weer eens met de mountainbikeroute. Dit stuk golft op en neer dwars door enorme rhododendrons en het valt met die regen reuze mee. Ik weet niet meer precies waar ik over wilde schakelen op de wandelpaden, dus de eerste extra meters zitten er alweer op.
Na een wandelpaadje komen we uit bij het Rijssens leemspoor. In eerste instantie pakken we hier de mountainbikeroute weer op over kleine bultjes op een open vlakte, totdat ik bedenk dat ik van plan was om het smalspoor te volgen.
Met een scherpe bocht gaan we over op we het eerste wandelpad dat we zien dat in de juiste richting loopt. Zo komen we inderdaad weer bij het spoor uit, dat we nu een stuk volgen langs de rand van het bos.
Het loopt best goed, zo tussen de rails door. Er liggen wel bielzen, maar die zijn bijna vlak met de grond. Na een paar honderd meter stuiten we op een klein perron, bestaande uit gladde, oude klinkertjes.
We steken een weg over, waar het even zoeken is naar de “ingang”. Er blijkt een smal spoor te zijn tussen de natte struiken door. Nat waren we toch al, nu alleen weer een beetje meer.
Een wandelpad loopt omhoog, de Rijsserberg op. We horen een geluid en vragen ons af wat dat is. de snelweg? Maar het blijkt iemand te zijn met een bladblazer, die enkele blaadjes van de tennisbaan achter een groot huis blaast.
De paadjes lijken steeds smaller te worden. Natte bladeren en grassprieten geven maar wat graag wat vocht af aan onze hardloopkleding. Ik loop op mijn gevoel een bepaalde richting uit. Ik had dan wel een route in mijn hoofd, maar ik ken alle paadjes hier nog steeds niet precies. Gelukkig weet ik inmiddels wel aardig hoe ik van het ene stuk bos in het andere kom. Ik hoor Laura achter me zeggen dat ze maar gewoon blind achter mij aanloopt en ik ben blij dat ik precies bij het bankje uitkom waar ik verwacht had uit te komen.
Bij dat bankje zien we een oude man staan met een kastje in zijn hand met een grote spriet eraan. Ik verwacht al half een bestuurbaar autootje te zien rijden. Laura denkt meer aan een drone, maar het blijkt gewoon een ouderwetse radio te zijn. Hmm, volgens mij heb ik die man hier al een paar keer vaker gezien (dec 2015, nov 2014).
We steken een weg over. Ik verwacht wel dat het zo’n 6 kilometer wordt vanwege de extra lus in het begin, maar dat is niet erg. Hier pakken we de mountainbikeroute weer op met wat flinke klimmen erin. Bij het eerste wandelpaadje dat we tegenkomen slaan we rechtsaf.
Op een open plek zit een diep gat. Een kleigat volgens mij. Er zijn er meer en zo hier en daar staat er water in. Aan een boom zien we de letter W hangen. Zou het een speurtocht zijn? We komen vervolgens ook nog een T, een N en een A tegen.
De paadjes zijn hier smal en ik weet niet zeker of we nog wel goed lopen. Als we bij een bankje op een vijfsprong uitkomen, weet ik waar we zijn. Maar welk pad moeten we nu hebben? We zijn iets te ver gelopen, dus we nemen de mountainbikeroute hier terug.
Hee, wacht eens, we lopen nu met de richting mee, terwijl we er eigenlijk tegenin moeten lopen! Bij een kruising met een wandelpad gaan we eraf en we kiezen een richting. Misschien toch weer de mountainbikeroute? Maar daarmee lopen we een rondje. Een andere afslag dan maar. Nu komen we weer bij de mountainbikeroute die we al eerder hebben gevolgd, voordat we verdwaalden.
Ook nu gaan we er bij het eerste wandelpaadje af en na het eerste kleigat rechtdoor en rechtsaf, waar we de eerste keer rechtdoor zijn gegaan. Een buizerd zeilt door de lucht en gaat hoog in een boom zitten. Op de paden ligt zo af en toe flink wat modder en die zuigt nogal. Soms is de modder dieper dan we hadden verwacht.
Als we voor de derde keer bij het kleigat uitkomen, nemen we nu de enige richting die over was. En dat blijkt de goede keus te zijn. Binnen no time komen we op een breed pad uit en zien we een diepe kuil met water, die we herkennen.
We hoeven alleen het pad nog uit te lopen naar de auto’s. Onderweg krijgen we haast de slappe lach, want eigenlijk had een derde collega mee willen gaan vandaag. Dan is het wel een beetje raar om onderweg te verdwalen.
Uiteindelijk is het 7,7 km geworden. Wat meer dan de bedoeling was, maar ik geloof niet dat het heel veel uitmaakt. We hebben in elk geval lol gehad vandaag en ik moet maar klaar zijn voor zondag!
Hardloopavonturen 