Eindelijk sneeuw!

Jaaa, er is eindelijk sneeuw gevallen! Ik hoop al de hele winter op een mooie duurloop in de sneeuw en vandaag gaat dat lukken! De plannen voor het crossloopje zijn als sneeuw voor de zon verdwenen, want met deze wittigheid ga ik liever niet met de auto als het niet echt nodig is.
Tegen de middag ga ik op pad. Het is opgehouden met sneeuwen en er ligt nu een mooie laag van zo’n 6-7 centimeter.
De stoepjes zijn deels geveegd, maar op straat is het uitkijken voor gladde stukken. Op het paadje over het viaduct is de sneeuw ongelijk samengeperst door de vele voeten die me voorgingen. Aan de zijkant zak ik van het viaduct af, om door de ongerepte sneeuw in de berm verder te lopen.
Ook de bospaadjes zijn al flink belopen en de voetstappen zijn geel gekleurd. Hmm, gele sneeuw? Ik denk dat de kleur in dit geval uit de zanderige bodem komt.

Normaal gesproken zijn de kasseien onregelmatig, maar de sneeuw zorgt ervoor dat de meeste oneffenheden zijn verdwenen. Er wandelen een paar mensen me tegemoet en bij de bosrand maakt iemand foto’s met een flinke lens op z’n camera. Het zonnetje is doorgebroken en het levert prachtige plaatjes op.

Het is nu goed te zien welke paden veel gebruikt worden en welke minder. Ik sla rechtsaf, waar het aantal sporen in de sneeuw een stuk minder is dan links. Op een doorsteekje naar het bos zijn de voetsporen nog op één hand te tellen en ook op het bosweggetje is het niet druk geweest. Ik zie sporen van een quad, die zich net als de mountainbikers langs de dwarsliggende balk aan het einde van het pad heeft gewurmd. De sporen gaan verder over een ruiterpad, waar vanonder de sneeuw een vervaarlijk gekraak hoorbaar wordt als ik eroverheen loop. Ik probeer de bevroren plassen te mijden, maar kan niet voorkomen dat ik door het ijs zak en met natte tenen verder moet.
Langs de sporen van auto’s op de zandweg is de sneeuw nog onaangeroerd. Alleen de druppels smeltende sneeuw hebben er gaatjes in geprikt.

Koolmeesjes en pimpelmeesjes vliegen heen en weer. Ze zijn goed zichtbaar tegen de witte achtergrond. Ik ga een bruggetje over. Een auto rijdt langs en stopt vlak voor me aan de kant. Een man met een baard en een muts houdt het stuurwiel vast, dat ingepakt zit in een dik soort schapenvel. Een mountainbiker rijdt langs over het fietspad. “Mooi hè?” vraagt hij enthousiast. Ik kan het alleen maar beamen.
Niet veel later komt de es in zicht. Ik was van plan om er nu langs te gaan en later vanaf de andere kant eroverheen, maar ik wil ook graag de grote glooiende vlakte in de sneeuw zien. Toch maar even afslaan dan. De kerktoren in de verte komt boven de witte heuvel uit. Vervolgens heb ik al mijn aandacht nodig bij het manoeuvreren door de sneeuw, als de laag eronder krakend bezwijkt. Trekkers hebben een heel stuk omgeploegd en de oneffenheden zijn grotendeels vastgevroren. Laat ik het er maar op houden dat het een goede enkeltraining is.

Een kronkelend weggetje leidt me weer van de es weg en niet veel later steek ik een doorgaande weg over. Of het fietspad naast de zandweg hier verhard is weet ik eigenlijk niet eens meer. Het loopt in elk geval alsof er een dikke donsdeken overheen ligt. Een wandelend stelletje komt me tegemoet en bij een geparkeerde auto heeft iemand een klapstoeltje in een weiland neergezet. Hij is daar lekker gaan zitten in het zonnetje, met wat drinken onder handbereik.
Een eindje verder duik ik een wandelpad in, dat door het witte bos slingert. Tussen de bomen liggen brede, ronde bulten en ik vraag me af of het misschien oude grafheuvels zijn.

De onverharde weg die volgt is omzoomd met beuken. Eerst heb ik alleen links zicht op weilanden, daarna ook rechts. Het valt me op dat er hele stukken groen zijn. Zou de zon nu al zo’n effect hebben gehad? Of lag er misschien wat minder, omdat alle vlokjes naar het paadje zijn geblazen waar ik nu op loop?
De ongerepte sneeuw knerpt onder mijn voeten. Dit stukje is duidelijk niet zo in trek bij wandelaars. Te onbekend waarschijnlijk, of te ver weg.

Tussen de bomen doemt de kerktoren van Delden op en niet veel later steek ik opnieuw de weg over. Het asfalt heeft dezelfde kleur als het bruine smeltwater van de sneeuw, waardoor ik een diepe plas over het hoofd zie en er midden doorheen banjer. Nog een keer natte voeten dus. Een man in een geparkeerde auto wil achteruit wegrijden, maar de wielen krijgen geen grip. Net als ik een handje wil gaan helpen, rijdt de man vooruit en dat lukt wel.
De es ligt mooi in het zonnetje. Er wandelen best veel mensen over de glooiende paden.

Toch enigszins voorzichtig draaf ik over de es. De sneeuw is hier platgetreden en zo af en toe best een beetje glad. Ik probeer stukjes te vinden die nog niet plat zijn en dat lukt aardig. Onderweg groet ik de wandelaars en de meesten groeten terug.
Ik laat de weidse witheid achter me. Het vlonderpad zou glad kunnen zijn, maar toch ga ik die kant op. Ik doe een hekje achter me dicht. Het ene mooie plaatje na het andere komt voorbij.

Dit stuk is onderdeel van de Umfassungsweg, een wandelroute van 9 kilometer, dus het is hier weer wat drukker. Sommige wandelaars kijken me een beetje vreemd aan. Dom hè? Hardlopen in de sneeuw, straks glij je nog uit!
Hoewel het bospad zo hier en daar best drassig is door de smeltende sneeuw, valt het vlonderpad me heel erg mee. Er ligt nog een aardige laag sneeuw op, waar alleen een hoeveelheid voeten doorheen is gegaan. Ook hier is het prachtig, hoewel de sneeuw van de bomen al voor een deel weer verdwenen is.

In eerste instantie had ik bedacht om verder te gaan door de weilanden, maar door het soppige bospad heb ik me bedacht. Een paar weken geleden was het al één groot modderbad, dat zal nu vast niet veel beter zijn. In plaats daarvan ga ik langs de watermolen.

Het heideveldje iets verderop levert ook weer een prachtig plaatje op. Het weggetje is nog wit, de heide heeft alweer kleur. Ik verwacht dat de sneeuw morgen grotendeels verdwenen is.

Even spiek ik hoe laat het is: ik ben alweer 2 uur van huis. Tijd om terug te keren dus. De bospaadjes zijn soppig. Aan de andere kant van het viaduct maak ik nog een omweggetje, om vervolgens door straten met smeltende sneeuw het laatste stukje naar huis te rennen, onder het toeziend oog van enkele sneeuwpoppen.