Grensoverschrijdend

Ons dorp is nog in diepe rust op zaterdag, vóór negen uur. Ik zit in de auto op weg naar het Buurserzand. Vlakbij de startplek van de Bommelasloop parkeer ik de auto. Hier is het allesbehalve rustig. Een groep lopers verzamelt zich en er zijn ook al aardig wat wandelaars op de been.
Ik start mijn route en het eerste paadje is al gelijk erg mooi, als er van achter de jeneverbessen een plas tevoorschijn komt.

Het paadje is ook zo weer afgelopen en ik verlaat het Buurserzand alweer na ongeveer 500 meter, om mijn weg te vervolgen over een asfaltweggetje. Toch duurt ook dat niet lang. Een zandweg gaat het bos in, waar ik een beekje tegenkom. Het zonlicht wordt gefilterd door de bladeren en langs het beekje loop ik verder. Spinnenwebben hangen hoog boven het water, het fijne weefwerk licht op in de zon. Er zal hier wel wat te vangen zijn, want er vliegt aardig wat om mij heen. Na vorige week zou je denken dat ik me insmeer met anti-insectenspul, maar ik heb vandaag gekozen voor zonnebrand.

Het beekje gaat buiten het bos nog door langs de maïs. Er is riet gerooid, dat nu op het smalle stukje tussen de maïs en de beek ligt. Het loopt niet heel praktisch.
Na de maïs kom ik uit op een zandweg, die overgaat in een lang, recht asfaltweggetje. Bij een boerderij staat een tent op het erf. De bewoners komen er net met een slaperig hoofd uit.

Een eind verderop staan er bosjes bloemen langs de weg, onder een parasolletje. Ze zijn te koop en het geld mag in de bijbehorende brievenbus gedeponeerd worden.
Een echtpaar komt me tegemoet op de fiets. Zeer waarschijnlijk zijn ze Duits, want ze hebben fietshelmpjes op.
Ik passeer een hekje en een bordje dat ik in het Witte Veen ben beland. Het hekje is bedoeld om de Schotse hooglanders binnen het gebied te houden. Er staat dat je het beste minimaal 25 meter afstand kunt houden. Al snel spot ik de eerste hooglander. Hij staat te grazen op een meter of 30 afstand, maar houdt me volgens mij wel in de gaten.
Een groep hardlopers komt over het paadje aanhobbelen. Een waterplas verschijnt en na de bosrand zie ik nog twee Schotse hooglanders grazen. Ze hebben enorme fietssturen op hun kop.

In m’n eentje dwaal ik verder door het natuurgebied. De paden zijn zo hier en daar flink omgewoeld door de hooglanders. Bos, plassen en heide wisselen elkaar af.

Op een ingesleten graspaadje zie ik een glimp van een groot bruin beest, dat snel wegglipt als ik nader. Vermoedelijk een ree, want ik zie het dier nergens meer. Een hooglander kan zich vast niet zo snel verstoppen.
Ik hoor paarden draven en wacht even met het oversteken van een zandweg. Twee meiden op Fjorden komen langs. Als ik aan de overkant verder loop, krijg ik de melding dat ik van de route ben. Ik loop iets door en sla dan een mountainbikepaadje in, maar ik vraag me af of dit dan wel klopt. Het mountainbikepaadje is leuk, maar leidt me met een grote bocht weer terug naar de zandweg. Het kaartje biedt gelukkig uitkomst: ik zat de eerste keer helemaal niet fout.
Het landschap verandert nu snel. Een heideveldje hier, enkele tientallen meters verder een beek door het loofbos, dat aan de overkant verandert in een naaldbos met nauwelijks groen op de grond.

Bij een uitspanning stop ik even om een mueslireep te eten, terwijl ik een bordje bestudeer. Mountainbikers komen uit een paadje, dat ik bijna over het hoofd had gezien. Daarover vervolg ik mijn weg. Ineens zijn de straatnaambordjes in het Duits. Ongemerkt ben ik de grens gepasseerd, ergens in het bos.
Er volgt een rechte asfaltweg. Een man loopt met zijn dochtertje mee, beiden op blote voeten. Zo af en toe verkies ik de berm boven het asfalt, want het is inmiddels ontzettend warm geworden en dat kun je goed merken aan de ondergrond. Ik loop vol in de zon en het lopen gaat zwaar. Bij een bushokje kan ik even in de schaduw zitten en ik vis mijn gelletje uit mijn rugzakje. Hopelijk helpt dat een beetje.
Na nog een aantal rechte weggetjes mag ik over een smal paadje het bos in. Gelukkig maar. Tussen de bomen door glinstert het water van de Lüntener visvijvers. Het pad komt langs een uitzichtpunt. Een grote hoeveelheid ganzen dobbert op de waterplas en het enige dat ik hoor is gegak, gefladder en gespetter van water.

Bijna loop ik het graspaadje voorbij, dat het bos uitgaat. Fijne grassprieten aaien langs mijn benen alsof ik door spinrag loop. Een bord geeft aan dat dit stuk onderdeel is van de flamingoroute. Ik weet dat die verderop in het Zwillbrocker Venn broeden, maar zouden ze hier ook komen?
Ik twijfel over de route en neem opnieuw een graspad, nadat ik de kaart ook geraadpleegd heb. Mocht het niet goed zijn, dan moet ik aan het einde rechts om op de goede route te komen. Ik draaf langs brandnetels en bramen, terwijl mijn horloge aangeeft dat ik steeds verder van de route geraak. Het valt gelukkig mee, aan het einde pik ik hem zo weer op.
Een stel met mountainbikes rust uit bij een picknicktafel. Het pijltje schiet naar rechts, dus ik duik langs ze heen van de weg af, om al snel tot de conclusie te komen dat dit helemaal geen pad is. Heel handig. Verderop maakt de weg een bocht, waardoor ik weer vol in de zon loop.
Op een tafeltje liggen courgettes uitgestald voor 50 cent per stuk. Ha, ik ben weer in Nederland. Ik plof neer in het fris ogende gras van de berm. Gewoon even zitten in de schaduw, daar heb ik even behoefte aan. Als ik weer verder ga, zie ik een grote vogel boven mijn hoofd cirkelen. Het lijkt wel een ooievaar, maar dan met een zwarte hals. Die heb ik nooit eerder gezien, maar volgens mij is het een zwarte ooievaar. Geen idee hoe ik dat weet, maar het blijkt nog te kloppen ook. Altijd leuk om een bijzonder dier te spotten.

Ik kom bij het volgende natuurgebied aan, het Haaksbergerveen. Ondiep water strekt zich uit en een grote zilverreiger licht op in de felle zon. Ook die is niet heel algemeen, zeker niet in de zomer.

Een fietspad en een wandelpad kronkelen naast elkaar verder door de het veengebied. Ik kies voor het fietspad, want het wandelpad is veel zachter, waardoor het me meer energie zal kosten om daar te lopen. Er is ook hier weinig beschutting te vinden.

Als ik een bankje in de schaduw zie, vlij ik mezelf even neer. Ik heb er inmiddels bijna een halve marathon op zitten en de warmte speelt me parten. Ik hoop maar dat ik wel uitkom met mijn water, want mijn rugzakje voelt al aardig licht aan.
Een soort dijkje leidt me tussen de waterplassen door. Ik hoor een plons en zie kringen in het water. Het zal wel een kikker zijn geweest. Een konijntje rent voor me uit naar het bos.

In dit gebied fietsen aardig wat mensen. Als ik het bos verlaat, kronkelt het fietspad in de volle zon door het prachtige gebied. Een man op een fiets, het zal vast ook een hardloper zijn, zegt tegen me dat het toch veel te warm is om te lopen. Ik kan het alleen maar bevestigen, maar ik moet nog wel 6 kilometer terug naar de auto.

De insectensteken die ik in het begin heb opgelopen, beginnen nu flink te jeuken. Ik verlaat het natuurgebied en loop verder langs de velden. Een roze ballon trekt mijn aandacht en ik kijk even of er een kaartje aan zit wat teruggestuurd kan worden. In een typisch Duits schoolschrift staat er op een vlindervormig kaartje geschreven: “Auf das die Liebe ewig hält. Sabrina.” Ik besluit het kaartje niet mee te nemen, leuk voor de volgende voorbijganger.

Omdat mijn duurloop vandaag wel wat langer duurt dan anders, sms ik vriendlief dat ik nog 5 kilometer moet en dat ik het rustig aan doe in verband met de warmte, want ik wil niet graag over mijn eigen fysieke grenzen heengaan. Ik krijg een berichtje terug dat het inmiddels 32,5 graden is. Niet zo gek dat het zo zwaar gaat, daar had ik niet helemaal op gerekend.
Mijn GPS geeft ineens aan dat ik fout zit. Nee hè, ik wil geen onnodige extra meters meer maken. De kortste weg is door het hoge gras langs de beek. Vooruit dan maar. Met een dammetje steek ik hem over en dan zit ik weer goed. In de bomen ontwaar ik een grote boomhut met een lange rechte trap ernaartoe. Gaaf.

Ik kom bij een doorgaande weg uit, waar ik een klein stukje langs moet om weer in het Buurserzand te komen. Even twijfel ik of ik ergens om water zal vragen, maar ik hoef nog maar twee kilometer. Ik duik het koele bos in, waar ik mijn laatste slok water opdrink met nog 1,3 km te gaan.

Een pad brengt me in een rechte lijn door het drassige heidelandschap weer terug naar de auto. Het tempo is er inmiddels wel uit, zo af en toe wandel ik ook een klein stukje.

Hoewel de omgeving hier prachtig is, ben ik blij dat ik er ben. Met 29,5 km heb ik vandaag in elk geval de grens van mijn langste afstand tot nu toe overschreden.