Ibbenbürener Klippenlauf

Op zaterdag haal ik rond kwart over 12 mijn loopmaatje op om samen naar Duitsland te rijden. Na 3 kwartier rijden we Ibbenbüren binnen, waar we prompt in de file terechtkomen. We hebben mazzel en worden zowat als laatste nog op het parkeerterrein toegelaten. Nou ja, erop… Ik mag mijn autootje aan de zijkant voor de slagboom parkeren.
In een sporthal halen we de startnummers op. Er staan al tafels vol Kaffee und Kuchen klaar. Dat belooft nog wat voor straks!

In de bezemkast staat een toilet, waar ik nog even gebruik van maak. Best bijzonder, zo tussen de bezems en de barbecue. We kijken wat rond op het terrein voor de sporthal en gaan alvast op de foto als zijnde “kein Warmduscher”. Eens kijken of we dat waar kunnen maken.

Langzaam verzamelen alle lopers zich ergens in de buurt van de start. We staan redelijk achterin, want we willen de Klippenlauf gewoon als training lopen. Nadat er is afgeteld, worden we onder luid gejuich en geklap van alle toeschouwers uitgezwaaid. Er staan mensen met ratels en klappers. Wat een enthousiasme!

Het eerste stuk is verhard. Na een kleine kilometer gaat de weg langzaam omhoog richting een bergkam met bomen, die steeds dichterbij komt. De eerste klim komt me gelijk bekend voor. Ik ben hier één keer eerder geweest voor een duurloop.
We dribbelen rustig achter de meute aan omhoog en ineens zie ik een bekende naam op een startnummer staan. Ik spreek de vrouw aan, die ik inderdaad via internet ken. Grappig, dat we zo achter elkaar lopen. De klim valt me mee en ik bedenk dat als alle 9 Klippen zo zijn, het nog best weleens mee kan vallen.

Op een kruispunt van wandelpaden staat een verkeersregelaar enthousiast met een ratel te zwaaien en op een fluitje te blazen. Heel bijzonder, zo midden in het bos. Het is toch wel weer een hele andere sfeer dan bij trails, maar ook anders dan bij de Nederlandse wegwedstrijden.
We zakken af, waarbij er gewaarschuwd wordt voor “Stufen!” oftewel, traptreden. Na 3,5 kilometer komen we de eerste waterpost al tegen, gelegen onder een soort oorlogsmonument. De batterij van mijn camera is leeg, maar dat had ik gelukkig al verwacht, dus ik ga over op mijn telefoon als backup.

Het water in het bekertje is halfwarm. Niet eens zo heel verkeerd. Direct na de post kijken we tegen de tweede klim aan. Er is een bordje bij gezet met informatie over deze Brumley-Klippe en daarop staat dat de helling 24% is. Oei…
Ook hier dribbelen we rustig omhoog, terwijl we een aantal wandelaars inhalen. Het dribbelen gaat nauwelijks sneller dan het wandelen en ik ben blij als we het hoogste punt bereikt hebben. Dit was wel een hele pittige.
Bordjes geven aan dat we op de Hermannsweg zitten. Een lang wandelpad dat door het hele gebied loopt. Vanachter de bomen zien we dat we inmiddels al flink hoog zitten. En wat omhoog gaat, moet ook weer naar beneden en dat gaat lekker.
In de derde klim zit een steil stukje, maar verder is deze goed te doen. Het geluid van een drumband zwelt aan en als we via een singletrack het bos uitkomen om een weg over te steken, staat daar die enorm swingende band. Ik word er helemaal vrolijk van. Er vlakbij staat ook weer een groepje mensen langs het parcours en iedereen wordt even enthousiast aangemoedigd.
Even hebben we aan beide kanten van het pad een mooi uitzicht achter de bomen, voordat we weer naar beneden mogen. Dat is best steil, dus ik laat me lekker vallen en ren zo hard mijn benen me kunnen dragen naar beneden over het smalle spoor.
Ook hier herken ik een stukje van de eerdere route. Er staat een kruis langs het pad en dat heeft indruk gemaakt. Waar was het ook alweer voor? Een man die hier een paar honderd jaar geleden zijn vrouw had vermoord?
We schampen de bebouwing op het laagste punt en mogen gelijk alweer omhoog. Deze keer geen tijd om even rustig te herstellen, maar de klim is niet zo lang als eerdere beklimmingen. Mijn loopmaatje haalt iets te eten tevoorschijn als het even wat vlakker wordt en dat vind ik wel een goed plan. Ondanks dat er 5 posten op de route zijn, heb ik niet gevonden dat er ook wat eetbaars zou zijn, dus ik heb zelf wat meegenomen aan een zelfgeknutselde “gelletjes-belt”. We hebben er inmiddels bijna 8 kilometer op zitten.
Het pad is goed begaanbaar en golft een beetje op en neer. Aan de linkerkant is weer goed te zien dat we hoog zitten. Een bankje, een hut van takken en een overkapping met een Christusbeeld eronder staan op een kruising van paden. Aan de andere kant zie ik lopers in tegenovergestelde richting lopen. We komen hier straks dus nog een keer terug.
Tussen de bomen door wijs ik het parkeerterreintje aan waar ik eerder een keer de auto neer had gezet. We zakken af naar een asfaltweggetje, waar gelijk de derde waterpost is ingericht. Dit loopt wel lekker makkelijk en we gaan langzaam weer over op minder verharde weggetjes, die ons naar boven leiden, waar we opnieuw langs het Christusbeeld komen.

Een pad met losse stenen volgt. Langs een open veld lopen we naar beneden en door het bos weer omhoog, de Fischteich-Klippe op. De drumband staat nog steeds even enthousiast te spelen langs de weg en we nuttigen allebei een gelletje voor de volgende waterpost.

Na een afdaling volgt weer een steile klim. Tot nu toe is het ons gelukt om alle Klippen op te blijven hardlopen en ook hier lukt dat. Mensen staan erbovenop te klappen en er staat een bord: “Nur noch 2 Klippen.”
Onderaan de helling hangt een plakkaat aan een boom, die ons voorbereidt op de Hassberg-Klippe. Er staat iemand met Nussecken, druivensuiker en nog iets, zodat je voldoende energie hebt voor deze klim. Hartstikke aardig, maar ik sla het aanbod toch af en begin zo aan de klim, die na een bocht ineens voor ons opdoemt.

Dit is wel de zwaarste klim tot nu toe te noemen. Mijn kuiten beginnen lichtjes te protesteren en ik moet mezelf echt moed inpraten om te blijven dribbelen, ook al gaat dat niet echt hard. Doorgaan, doorgaan…

Zonder te wandelen komen we ook hier boven en ik weet nu zeker dat ik de laatste klim ook echt hardlopend wil gaan doen. Het is wel een goede oefening met herstellen elke keer. Naar beneden ga ik wat harder dan mijn loopmaatje en ik doe ondertussen een vliegtuig na.

We komen weer langs de waterpost van 3,5 kilometer, nu na 19 kilometer. Een bekertje water gaat er wel in. In een bocht staan wat jongens te klappen en hier ligt zowaar modder op het smalle weggetje. Heb ik m’n trailschoenen toch niet voor niks aangetrokken.
Met die modder begint ook gelijk de laatste klim. Wel handig dat je van tevoren weet dat het er negen zijn, dan kun je mooi aftellen. Het eerste stuk is nog best te doen, maar deze klim is aardig lang. We halen heel wat mensen in, die omhoog wandelen. En als we denken dat we er zijn, komt er na een bocht nog een heel stuk omhoog. Uiteindelijk lukt het om ook deze beklimming hardlopend af te leggen.
We rennen het pad af dat ons het bos uit leidt en dat hetzelfde is als de eerste beklimming. Nu gaan we alleen linksaf langs de bosrand, om via een andere weg terug te lopen. Een heuveltje doemt voor ons op. hee, dat was niet de afspraak, er zouden maar 9 Klippen zijn. Het zijn er dus 9 en een half.
We lopen over een viaduct en een aantal oneffen zandwegen volgen. Het laatste, vlakke stuk duurt toch langer dan ik had verwacht en we gaan steeds een beetje harder lopen. Het publiek helpt mee om de laatste kilometer onder de 5 minuten te krijgen en we finishen in 2 uur en 27 minuten. Nog onder de 2 en een half uur, dat hadden we van tevoren helemaal niet gedacht.

We kletsen wat na met de Nederlandse vrouw en trekken daarna een droog shirt aan. Terwijl de prijsuitreiking begint, genieten we van onze welverdiende beloning.

Als alle Kuchen op onze bordjes op zijn, is het tijd om naar huis te gaan. Deze loop is zeker voor herhaling vatbaar. De sfeer is erg leuk en je kunt hem als flinke training lopen, maar ook als wedstrijd. Wie weet loop ik hier volgend jaar wel weer!

 

Alle foto’s met tekst erin zijn van de Klippenlauf zelf.