De Veluwezoomtrail 2015

Op zondagochtend stap ik bij mijn loopmaatje in de auto om gezamenlijk naar Rheden af te reizen voor de 30 kilometer van de Veluwezoomtrail. Officieel heet het wel de 30 kilometer, maar vorige week kwam ik erachter dat het parcours 33 kilometer lang is. Slik. Ik ben de laatste tijd niet verder gekomen dan 25,4 kilometer en dat is alweer 5 weken geleden. Mijn loopmaatje is blijven steken op 20 kilometer. Vandaag gaan we het dus rustig aan doen. Gewoon beginnen bij de eerste kilometer en dan zien we wel hoever we komen.
Met de bus worden we naar het startterrein gebracht. De organisatie heeft alles perfect voor elkaar en binnen no time hebben we onze startnummers te pakken. In het zonnetje spelden we de nummers op en eten we nog wat boterhammetjes. De start is om 11 uur en we zullen wel een tijd onderweg zijn, dus we proberen voldoende energie binnen te krijgen om het in elk geval tot de verzorgingspost op 19 kilometer uit te houden.
We geven onze tassen af, snuffelen nog even bij een paar standjes rond en dan is het tijd voor de start. We gaan redelijk achteraan staan, zodat we niemand in de weg zullen lopen. Gezamenlijk wordt er afgeteld en dan gaan we op weg.
Het begin is anders dan ik me van de vorige keer kan herinneren. Toen gingen we rechtsaf en nu links. Al vrij snel gaan we omhoog het bos in over een smal pad. Het is zonnig en warm en het zweet gutst nu al over mijn rug. Een vrijwilliger houdt een hekje voor ons open en niet veel later herken ik de heuvels waar we vorig jaar ook tussendoor liepen. Een lang lint van lopers in allerlei kleuren gaat op en neer over de heuveltjes. Het is fantastisch om te zien. Het gaat niet zo hard, maar dat geeft niks, want we moeten nog een stukje.

Op het laatste heuveltje wordt een filmpje gemaakt van elke deelnemer. Daarna mogen we nog een trap op en vervolgens verdwijnen we in het bos.
Als we een paadje oversteken, komt er een hele groep trailrunners van links. Hee, er zat toch geen lus in de route? Maar als de groep achter ons aankomt en ons met een rotvaart voorbij stormt snap ik het. Het zijn wel een stuk of 20 lopers en kennelijk zijn ze verkeerd gelopen. Gezien de snelheid waarmee ze ons over de boomwortels voorbij schieten, denk ik zelfs dat het zo ongeveer de kopgroep moet zijn.
Een groepje Schotse hooglanders ligt aan beide zijden van het pad, door prikkeldraad van ons gescheiden.

Nadat we eigenlijk de hele tijd in een sliert lopers hebben gelopen, zijn we nu ineens alleen. De lopers voor ons zijn in het bos verdwenen en de lopers achter ons zijn nog ver weg. We volgen prachtige paadjes door het bos. Het loopt wel wat zwaar, want de meeste paden zijn voorzien van aardig mul zand.

Ik zet mijn petje af, want in de schaduw van het bos heb ik dat niet nodig. Vogeltjes kwetteren en onder de bomen groeien varens. Het is heerlijk om hier te lopen. Een vrijwilligster houdt een hekje voor ons open en waarschuwt ons voor de trapjes met dunne rechtopstaande paaltjes die volgen. Rustig aan doen is haar advies. We zakken naar beneden, gaan twee bruggetjes over en mogen dan weer omhoog. Het is een mooi stukje.

Zo langzamerhand wordt het wat zwaar. Bij 16,5 km geef ik aan dat we op de helft zijn en we kijken beiden uit naar de verzorgingspost, die we over een paar kilometer tegen zullen komen. Een mountainbiker rijdt zachtjes achter ons aan en ik vraag of hij er langs wil. Nee hoor, ik moet mijn eigen pad maar volgen. Zodra we op een iets breder pad belanden, komt hij toch voorbij. “Zie je, er komt vanzelf een mogelijkheid”, zegt hij. Waren alle mountainbikers maar zo vriendelijk.
Op precies 19 kilometer komen we inderdaad de verzorgingspost tegen. We nemen rustig de tijd om wat te drinken en te eten. Er is van alles: banaan, sinaasappel, watermeloen, ontbijtkoek, zoute stokjes en chips. Met hernieuwde energie gaan we na een minuut of 6 weer op weg.
Als we het bos uitkomen, doemt de heide glooiend voor ons op. Dikke wolken zijn voor de zon getrokken en het voelt wat frisser. Een flinke Schotse hooglander ligt naast het pad. De vriendelijke mountainbiker staat erbij en maakt wat foto’s. Hij is natuurlijk van de organisatie.

Achter ons komt een ruiter aan, die afslaat zodra er een paadje naar links is. In volle vaart galoppeert het paard vervolgens over de heide. Het is mooi om te zien.
Over een smal, uitgesleten spoor lopen we achter elkaar. Zo hier en daar komt de heide tot aan mijn middel. Een spetter landt op mijn been en vervolgens één op mijn arm. Steeds meer druppels vallen naar beneden, maar ik kan het niet erg vinden. Ik zit goed in mijn ritme en de ene na de andere kilometer glijdt onder me door. Mijn loopmaatje loopt achter me en wordt steeds stiller.

Bij 25 kilometer stoppen we even. Mijn loopmaatje gooit wat water over in een ander flesje en nu we toch even pauzeren nuttig ik ondertussen mijn tweede gelletje. Bah, dat is echt niet lekker. Een vrouw loopt ons voorbij. Ze heeft er zo lekker de pas in, dat ik er vrij zeker van ben dat ze de 55 kilometer aan het doen is. We moeten nu nog maar 8 kilometer, dus dat is wel te overzien. Toch moet er straks nog een pittig stukje komen.
We duiken het bos weer in. Na 26 kilometer zitten we al over de 3 uur en ik bedenk dat de stagiaire van mijn werk misschien wel staat te wachten bij 28 kilometer. Dan staat ze er al een kwartier en het zal ook nog wel bijna een kwartier duren voordat we er zijn. We wandelen een helling op en gaan daarna rustig weer verder. Dan hoor ik ineens mijn naam! De stagiaire staat er inderdaad, samen met haar vader. Enthousiast steek ik mijn handen in de lucht. Wat leuk! Persoonlijke support! Ik geef haar in het voorbijgaan een onhandige knuffel en zwaai nog eens. Ik zie niet eens dat ze een aanmoediging voor mij in het zand heeft geschreven.

Bij de volgende helling gaan we weer over op wandelen, totdat ik het roze shirtje weer tussen de bomen door zie en ik spontaan de heren voor me inhaal. Daar staat ze weer!

Ze wenst me verder nog veel succes en dan zijn we weer met z’n tweetjes. Nog maar 5 kilometer te gaan. Ik heb kennelijk een aardige boost energie gekregen van deze ontmoeting, want ik loop bijna te huppelen. Mijn loopmaatje heeft daar geen last van, die heeft het gewoon zwaar.
We lopen tussen de varens door over zachte bosgrond, die bedekt is met naalden. Er komt een steile afdaling aan. Ik rol aardig door naar beneden, waar de vriendelijke mountainbiker weer staat. Ik ben mijn loopmaatje in de afdaling kwijtgeraakt, dus die wacht ik even op.

We steken een weg over. Hier was ik vorig jaar al best stuk, maar nu valt het me mee. We gaan een stroompje over via een mooi bruggetje. Ik loop iets vooruit voor een foto, maar mijn camera vindt het te donker en weigert mijn loopmaatje op de foto te zetten.
Een venijnig steile klim volgt. Hier heb je bijna handen en voeten nodig om boven te komen. We hobbelen daarna weer rustig door. De teller staat inmiddels op 30 kilometer, een aardige mijlpaal voor mijn loopmaatje, die nog nooit verder is gekomen dan 25 kilometer.
Er vallen nog steeds druppels uit de lucht. We komen langs een begraafplaats, weer iets dat ik herken van vorig jaar. Nog enkele steile klimmen worden gewandeld en naar beneden gaan we weer over op een rustige looppas.

Enkele lopers van de 55 kilometer halen ons in. Daar heb ik wel respect voor. Ook de mountainbiker komt ons nog een keertje voorbij. Ik probeer mijn loopmaatje moed in te spreken door aan te geven dat we nu niet meer zoveel klimmetjes krijgen. Dit is volgens mij wel de laatste. Maar er komt er nog eentje en daarna toch ook nog één.
Er staan steeds wat meer mensen langs de kant. Lopers van de 14 kilometer die nu de anderen aanmoedigen en supporters die mee zijn gegaan. We zijn er dus bijna! Zodra we op verharde ondergrond komen wil ik wat versnellen, maar ik krijg mijn maatje niet mee. Die wil eerst de finish zien, voordat hij het gelooft.

Dan is daar toch eindelijk de finishboog, na bijna 4 uur bikkelen. Het publiek klapt en ik steek vrolijk mijn handen omhoog, mijn loopmaatje in mijn kielzog. We hebben het gehaald! Na de finish geven we elkaar een stevige knuffel, waarna we ons welverdiende biertje in ontvangst nemen.
Terwijl we zitten bij te komen, worden we door de mountainbiker op de schouder getikt. Hij heeft ons natuurlijk meerdere keren op het parcours bezig gezien en wil even laten weten dat hij ons een leuk stel vindt.
Nadat onze kuiten vakkundig gemasseerd zijn voelen ze weer soepel aan. We kleden ons om en gaan met de bus terug naar het parkeerterrein. Hoewel het zwaar was, hebben we er wel van genoten en we hebben elkaar mooi door de zware momenten heengesleept. Als het aan mij ligt, loop ik hier volgend jaar weer!

 

Foto’s 2 en 12 van Mischa Visser, foto’s 8 en 9 van Dana W.