De lucht is blauw en het zonnetje schijnt. Even denk ik dat ik me weer te warm heb gekleed, maar als ik de hoek omga, komt de koude wind me tegemoet. Handschoentjes zouden geen overbodige luxe zijn geweest, maar ik ga niet terug.
Vandaag is een rondje loslopen voldoende. Maximaal 10 kilometer heb ik in mijn hoofd, want maandag ga ik voor de 15 kilometer in Hengelo. Terwijl ik bedenk waar ik langs zal gaan, loop ik het bos in. Vandaag is het precies 70 jaar geleden dat Borne bevrijd werd. Het was ook op de zaterdag in het paasweekend. Om dat te vieren, is er een heel bataljon legervoertuigen in de buurt neergestreken en om half elf gaan ze beginnen aan dezelfde tocht zoals die 70 jaar geleden is gereden. Ik probeer mijn rondje zo te plannen dat ik daar nog iets van meekrijg.
Eerst nog maar een stukje bos meepakken, want zover is het nog niet. Ik spring over een slootje en draaf over de zachte bosgrond. Het pad met de omgevallen boom loop ik voorbij, maar de plassen op het bospad zijn nog net zo groot en nat als donderdag. Ik had verwacht dat het nu wel iets minder zou zijn. Vogeltjes tsjirpen, een specht laat een roffel horen en in de verte kraait een haan.
Langs een asfaltweggetje neem ik de berm. Ik kan het beste nog even voorzichtig zijn met m’n knie. Net voorbij de watermolen kom ik op de route die de legervoertuigen van Keep them rolling af zullen leggen. Ik heb nog een kleine 10 minuten voordat ze zullen vertrekken en heb bedacht dat ik gewoon langs de startplaats ga lopen, daar ben ik nu dichtbij.
Water stroomt ruisend over enkele trapjes naar beneden. Bovenaan in de vaart liggen lange boomstammen in het water.
Ik snijd de route af met een mooi, onverhard fietspad. Vervolgens komt de plek in zicht waar het legerkamp is opgeslagen. Alles is mooi in stijl gehouden, dus geen moderne tenten.
Enkele motoren komen pruttelend langs. Hoe dichterbij ik kom, hoe meer mensen er rondlopen om ook even te kijken.
Achter rood-wit afzetlint loop ik verder, slalommend tussen de voetgangers door. Ik stop even voor wat foto’s. Jammer genoeg heb ik niet de camera bij me, dus het moet maar met m’n oude telefoontje. Er zitten wat indrukwekkende voertuigen bij.
Ik steek over naar een singletrack. Hier is ook puin gestort en ik moet opletten dat ik niet struikel over de grote brokken. Ik snap niet dat ze dit gedaan hebben bij deze singletrack. Alle hobbels zijn eruit gehaald, het mag de naam singletrack eigenlijk niet eens meer hebben. Twee tegemoetkomende mountainbikers laten het paadje links liggen.
Enkele enorme amfibie-voertuigen rijden over de weg. Ik kan nu van de andere kant op het kampeerterrein kijken en ben benieuwd of ik de stoet nog tegenkom. Eerlijk gezegd heb ik ook geen opgestelde voertuigen zien staan.
Een spartelend lammetje trekt mijn aandacht. Oei, die ligt op de kop! En schapen die op de kop liggen, komen niet meer vanzelf rechtop. Ik loop naar het hek om eroverheen te klimmen, maar dan gaat het lammetje net staan. Gelukkig. Even later ligt het alweer op de kop te spartelen, maar ik zie dat het weer op z’n zij komt te liggen. Die is vast gewoon aan het oefenen om rechtop te komen.
Opnieuw kom ik bij de watermolen uit. Ook hier staan wat mensen langs de kant, in afwachting van de stoet. Ik zwaai af. Inmiddels heb ik 6 kilometer gelopen en ik moet nog een stukje naar huis.
Ik loop de zandweg uit en ga langs een boerderij weer naar het bos. Een jongen loopt met z’n hond los voor me uit. Als ik inhaal, gaat de hond harder lopen, ik hoor de halsband achter me rinkelen. De jongen roept hem terug en de hond houdt in.
In het bos blaffen honden. Langs de kant staan auto’s geparkeerd en er komen er nog wat aangereden. Op een rustig drafje ga ik het viaduct op en een kilometer later kom ik de straat weer in.
Met 10,8 kilometer heb ik toch iets meer gedaan dan gepland, maar dat is volgens mij niet zo’n ramp.
Hardloopavonturen 